• Vandaag stond de uitwedstrijd tegen sv DSO op het programma. Op het sportpark de Groene Zoom werd er verloren van de deze vriendelijke mannen. Er moest dus uit een ander vaatje getapt gaan worden. CVC Reeuwijk begon met Sop (Rob van Wensveen) op de bank. De winteraankoop is nog altijd wedsstrijdfit en kan maximaal 45 minuten aan. De wedstrijd begon in een veel te sloom tempo met heel erg veel fouten over en weer. Tot overmaat van ramp kreeg Mark zorgman na 15 minuten een tik tegen de enkel en kon hij niet meer verder. Nog geen 10 minuten later moest ook captain Arie Elderhorst het veld verlaten met een hamstringblessure. Het centrale duo werd vervangen door Marcel van der Wal en Ronald van der Werf.
    In de 35e minuut was het Patrick Edelman die de grootste kans van de eerste helft kreeg. Oog in oog met de keeper gleed hij echter uit waardoor hij de bal naast het doel werkte. Normaal gesproken is dit bij hem een 100% doelpunt. Gelukkig herstelde hij zijn fout. Vlak voor rust zag hij Tim Lieferink vrij staan die beheerst zijn eerste van de middag aan kon tikken.
    In de rust kregen de volslanke mannen te horen dat ze naar 1 kant van de kleedkamer moesten. Toch best bijzonder als je een vereniging bent die zeker 20 kleedkamers heeft. De thee smaakte er niet minder om gelukkig.
    Na de rust veranderde er weinig aan het spelbeeld. Veel fouten, langzaam tempo en een zenuwachtige Arjan de Vos. Zou het dan toch….. Al enkele jaren staat deze onbetrouwbare doelman op de goal bij het vierde. De afgelopen 235 wedstrijden in het shirt van het Galacticos wist hij nog nooit de nul te houden. Het begon er toch steeds meer op te lijken dat dit de eerste keer zou worden. De gelegenheidscoaches besloten hem nog een beetje te helpen en brachten Raymon van Dijk in het veld voor Michel Baars. Nog meer defensieve krachten moesten dit wonder gaan bewerkstelligen. Dat Tim Lieferink zijn tweede van de middag binnenschoot en zo de 2-0 op het scorebord zetten deed er eigenlijk niet meer toe. Het draaide maar om 1 ding: de NUL.
    JAAAAAA! Daar was het laatste fluitsignaal. Arjan de Vos was door het dolle heen. Juichend zakte hij in mekaar en kuste hij de grond. De tranen liepen over zijn wangen van geluk. In de kleedkamer zat hij zo trots als een pauw op het bankje. “Graag wil ik jullie allemaal bedanken voor de steun de afgelopen jaren. Het is zeker niet makkelijk om met mij op doel te spelen. Toch hebben jullie altijd vertrouwen in mij gehouden” snikte Arjan. “Was Suzanne er maar bij, want dit gaat natuurlijk nooit meer gebeuren.”